Klaar voor de start!

Het gaat gebeuren! Waar er bij eerdere pogingen om eens iets te organiseren altijd wel redenen waren om alles af te blazen vooraleer we echt begonnen waren, is er dit keer op alle vlakken een fiat. We hebben een datum die voor alle partijen geschikt is (twaalf twaalf klinkt trouwens nog goed, ook!) en er is geen reden meer te bedenken waarom het niet zou kunnen. Dus nu gaan we er gewoon voor!

Er is nog zoveel te doen en het lijkt opeens alsof het morgen alweer Kerstmis is, hoewel de zomer nog moet beginnen, maar van veel werken ben ik nooit bang geweest. Er zijn andere dingen die me meer schrik aan jagen: hoe zit dat allemaal precies met Sabam, gaat dat kostenplaatje wel enigszins kloppen, wat als het op het werk net razend druk is in de periode van het concert, …? Maar ik heb de laatste jaren door scha en schande geleerd om me niet al te druk te maken vooraleer de problemen zich voordoen, dus ik ga alleszins nog niet panikeren.  Daar ben ik trouwens veel te blij voor!

Wel grappig dat ik dit hier zo allemaal al zit te schrijven en dat nog niemand het kan zien. Net zoals het bestaan van “ons” concert (of zelfs het idee om iets dergelijks te doen) nog maar bij een heel beperkt aantal mensen bekend is, weet immers ook nog haast niemand van deze site en blog af. Die geheimdoenerij vind ik eigenlijk wel leuk, al popel ik ook om de hele wereld er van af te laten weten! Ik zal het wellicht nog wel een paar keer moeten horen dat ik toch wel erg stiekem bezig ben geweest!

Ik kijk er vooral ook naar uit om op 12 december als een trotse Puella in de kerk te zitten. Zien dat het gebouw bomvol zit, dat alles goed gaat, dat het een perfect concert wordt… dat is nu mijn allergrootste droom geworden. Horen dat mensen die avond tevreden naar huis gaan en vol lof over Erik, Sanne, Maartje en het koor (en misschien ook over de organisatie?) naar huis gaan… dat zou prachtig zijn. Vernemen dat ze er maanden nadien nog over bezig zijn, mensen uit het publiek nog eens terugzien op een volgend optreden of hen horen vragen of er volgend jaar misschien weer iets dergelijks kan georganiseerd worden zou de ultieme beloning kunnen worden.

Als ik naar iets tracht, probeer ik altijd zo hoog mogelijk te mikken. Je weet maar nooit wat je kan bereiken als je de lat hoog legt. En lukt het niet helemaal, dan hoef je misschien nog niet helemaal teleurgesteld te zijn. Een dikke voldoende is ook al mooi. Al ga ik volop voor de volle pot. Voor de “cum laude”. Puella zou puella niet zijn, als dat niet het geval was. 🙂

Hoe het begon…

Puella is een dromer. En toen ze inzag dat je dromen kan najagen om ze proberen waar te maken, besloot ze van deze ene droom haar doel te maken. Omdat ze van zichzelf vond dat het al veel te lang geleden was sinds er nog eens echt een droom van haar in vervulling was gegaan. En omdat ze steeds weer zat te denken: “Als jullie dat kunnen, dan kan ik dat toch ook!”

Puella gaat wel eens vaker naar optredens en concerten. Van Erik Van Neygen en Sanne bijvoorbeeld. En dan zit ze soms te denken: “Verdorie, moest ik in die organisatie zitten, dan zou ik dit en dat toch anders doen!” Dus de laatste tijd begon daar een idee te rijpen. Wat als ik nu eens echt de organisatie in handen nam van zo’n evenement? In mijn job is ook aardig wat organisatietalent van doen en daar hoor ik toch wel vaker: “Jij kan dat goed”. Dus waarom nog langer aan mezelf twijfelen?

Maar de weg van een idee naar de eigenlijke realisatie is lang en loopt niet altijd over rozen. Een website laten hosten en zelf de code ervoor vanaf nul te schrijven is peanuts vergeleken met al het andere. Een evenement organiseren in een tent bleek (voorlopig?!) niet haalbaar. Leverancies van allerhande huurmateriaal lieten me eindeloos wachten op hun offertes of beloofden veel, maar kwamen er dan niet mee over de brug. Uitgesteld maar niet verloren, zeker?

De weg die ik uiteindelijk ben ingeslagen, bevalt me zeer zeker ook. Een kerstconcert is duurder, maar de accomodatie in zo’n kerkgebouw is reeds voorhanden en bovendien heb ik een uitstekend team gevonden dat me volledig gaat ondersteunen met de logistiek. Natuurlijk blijft het een zenuwachtige bedoening: alles wat je een eerste keer doet is altijd een sprong in het onbekende en zoiets gaat natuurlijk gepaard met de nodige angst. Het deed me spontaan terugdenken aan een liedje waar ik in mijn jeugd al van hield omwille van zijn veelzeggende tekst: “De sprong in het duister” van Peter Koelewijn.

Veel is er trouwens nog niet veranderd tussen de Puella van toen en die van nu. Ik hou nog altijd van liedjes met mooie teksten (getuige de keuze voor Erik en Sanne). En ja, zo’n sprong in het duister schrikt me af, maar ik laat me er niet door wegjagen. Dapper en vastberaden. Ik ga ervoor. Honderd procent. Met hart en ziel. Ik zet me keihard in en we zien wel waar we uitkomen. De kans op teleurstelling is er. Maar als je daarom opgeeft, dan ben je niet zo’n doorzetter als ik en dan mis je, denk ik, ook veel in het leven. En wat er ook gebeurt, dit is iets wat ik niet had willen missen… dat weet ik nu al!