Het gaat gebeuren! Waar er bij eerdere pogingen om eens iets te organiseren altijd wel redenen waren om alles af te blazen vooraleer we echt begonnen waren, is er dit keer op alle vlakken een fiat. We hebben een datum die voor alle partijen geschikt is (twaalf twaalf klinkt trouwens nog goed, ook!) en er is geen reden meer te bedenken waarom het niet zou kunnen. Dus nu gaan we er gewoon voor!
Er is nog zoveel te doen en het lijkt opeens alsof het morgen alweer Kerstmis is, hoewel de zomer nog moet beginnen, maar van veel werken ben ik nooit bang geweest. Er zijn andere dingen die me meer schrik aan jagen: hoe zit dat allemaal precies met Sabam, gaat dat kostenplaatje wel enigszins kloppen, wat als het op het werk net razend druk is in de periode van het concert, …? Maar ik heb de laatste jaren door scha en schande geleerd om me niet al te druk te maken vooraleer de problemen zich voordoen, dus ik ga alleszins nog niet panikeren. Daar ben ik trouwens veel te blij voor!
Wel grappig dat ik dit hier zo allemaal al zit te schrijven en dat nog niemand het kan zien. Net zoals het bestaan van “ons” concert (of zelfs het idee om iets dergelijks te doen) nog maar bij een heel beperkt aantal mensen bekend is, weet immers ook nog haast niemand van deze site en blog af. Die geheimdoenerij vind ik eigenlijk wel leuk, al popel ik ook om de hele wereld er van af te laten weten! Ik zal het wellicht nog wel een paar keer moeten horen dat ik toch wel erg stiekem bezig ben geweest!
Ik kijk er vooral ook naar uit om op 12 december als een trotse Puella in de kerk te zitten. Zien dat het gebouw bomvol zit, dat alles goed gaat, dat het een perfect concert wordt… dat is nu mijn allergrootste droom geworden. Horen dat mensen die avond tevreden naar huis gaan en vol lof over Erik, Sanne, Maartje en het koor (en misschien ook over de organisatie?) naar huis gaan… dat zou prachtig zijn. Vernemen dat ze er maanden nadien nog over bezig zijn, mensen uit het publiek nog eens terugzien op een volgend optreden of hen horen vragen of er volgend jaar misschien weer iets dergelijks kan georganiseerd worden zou de ultieme beloning kunnen worden.
Als ik naar iets tracht, probeer ik altijd zo hoog mogelijk te mikken. Je weet maar nooit wat je kan bereiken als je de lat hoog legt. En lukt het niet helemaal, dan hoef je misschien nog niet helemaal teleurgesteld te zijn. Een dikke voldoende is ook al mooi. Al ga ik volop voor de volle pot. Voor de “cum laude”. Puella zou puella niet zijn, als dat niet het geval was. 🙂